Betere vooruitzichten.

Mijn laatste weblog was een beetje treurig gestemd. Afhankelijk van wat er in mijn laatste 100 dagen in Zambia zou gaan gebeuren, zou ik met een meer of minder goed gevoel hier weggaan. Gelukkig lijken een aantal zaken zich nu ten goede te keren.

Op de eerste plaats krijg ik hoogstwaarschijnlijk een opvolgster, een zeer ervaren verpleegkundige/vroedvrouw uit Engeland. Ze is de laatste 10 jaar hoofd opleidingen geweest van een paar grote trusts, dus meer dan genoeg ervaring om hier twee jaar te komen werken. Er moet alleen nog iets voor haar pensioen geregeld worden maar als dat lukt komt ze eind februari. We hebben dan nog een paar dagen samen hier in Chipata, dus kan ik haar een goede overdracht geven.
Op de tweede plaats had ik vorige keer al bericht dat we geld van CHAZ hadden gekregen voor onze Home Based Care. Alleen dacht ik toen dat het voor de eerste drie kwartalen van 2011 was. Dat blijkt dus niet zo te zijn, het is voor het laatste kwartaal van 2010. Blijkbaar vindt dat CHAZ dat we het zo goed gedaan hebben in het derde kwartaal dat ze ons nu 3 keer zo veel geld hebben gegeven. We kunnen dan ook medicijnen en eten gaan kopen voor 1500 cliënten, wat in deze tijd van het jaar (het regenseizoen is nu echt losgebarsten) zeer goed van pas komt. En als we het goed doen zullen we volgend jaar weer opnieuw geld krijgen. Ook hebben we intussen twee aanvragen kunnen indienen voor het nieuwe grote programma voor de Oostelijke Provincie voor onze HBC, een mede namens drie andere afdelingen van het bisdom.

Op de derde plaats lijkt het inzetten van ons zwaarste geschut, de bisschop, in de discussie over de budgetten van de ziekenhuizen zijn vruchten af te werpen. We hadden een brief naar de Provincial Medical Officer gestuurd waarop hij mij al had laten weten dat hij begin december heel graag met de bisschop hier over wilde komen praten. Maar de bisschop heeft de viering van World Aids Day aangegrepen om nog eens stevig te zeggen wat er mis gaat. Het is een te mooi verhaal om niet te vertellen dus:

Het was de nationale viering van World Aids Day bij ons in Chipata, voor het eerst niet in Lusaka. De dag ervoor is er een Candlelight viering, met een mars voorafgaand daaraan (ik had met het CHAZ-geld voor T-shirts gezorgd). Het hoogtepunt was de toespraak van Bishop George. Fr. Nyoni, de father van St. Anne’s parochie, had het verhaal van de Barmhartige Samaritaan gelezen. Daarop vergeleek de bisschop de acties van de kerken en de overheid t.o.v. HIV/Aids patiënten met de acties van de mensen in dat verhaal. Hij zei dat de kerken vaak deze mensen vergeten en ook de overheid, vergelijkbaar met het doorlopen van de Levieten. Maar vooral het tweede gedeelte van het verhaal hakte erin. Want de Barmhartige Samaritaan brengt de overvallen persoon naar een herberg en laat hem dan verzorgen tegen betaling. Hij zegt daarbij dat hij over een paar dagen weer langs komt en dan bij zal betalen als het geld niet genoeg is.
Hierbij trok de bisschop de vergelijking met de overheid en het betalen van ziekenhuizen en HBC voor de behandeling en verzorging van mensen met HIV/Aids: zeggen zij ook “ hier is het geld voor een goede verzorging en als het niet genoeg is komen wij wel bijbetalen”. Hij zei dat de overheid niet alleen niet zo handelt maar geld weggooit aan te dure workshops, grote auto’s en huizen, en soms zelfs gewoon steelt. En gaf daarna de voorbeelden over de budgetten van onze ziekenhuizen. Ik had op maandagavond nog even op zijn verzoek op 1 A4tje de cijfers van de ziekenhuizen gezet en hem een kopie van onze brief naar de PMO gegeven. Dit leidde tot instemmend gejoel en geklap van de mensen in de kerk. De gevolgen bleven ook niet uit want de Minister van Gezondheidszorg (de eregast) was er nog wel niet maar de PMO zat wel in de kerk, evenals de Permanent Secretary voor de Oostelijke Provincie. Die avond nog stuurde de PMO mij een SMS met de vraag wanneer de bisschop te spreken zou zijn. Op woensdagmorgen belde hij me om 8.30 uur met de mededeling dat de minister er nu wel was en dat ze samen graag de bisschop wilden spreken. Dat heb ik dus geregeld en voor 10 uur zaten ze bij de bisschop. Ik ben daar jammer genoeg niet bij geweest maar ’s avonds bij het eten heeft de bisschop wel in geuren en kleuren verteld wat er besproken is. Hij zei dat toen hij de minister met twee van zijn hoogste ambtenaren en de PMO aan zag komen dacht: “This is my day”. En nadat ze een heel lang verhaal hadden gehouden over dat het niet zo erg was met het ministerie als in de kranten staat, dat de Europese landen al weer begonnen waren het ministerie te sponsoren en dat ze echt hun best deden heeft de bisschop gezegd dat het erom ging dat er mensen waren die geld stalen wat bedoeld was voor patiënten, voor HBC en ziekenhuizen in de rural areas. En dat ze dat geld gebruikten om grote huizen te bouwen en auto’s te kopen en dat dat schandalig is. De minister heeft gezegd dat dat misschien wel waar is maar waarom de bisschop dit dan in het openbaar moest zeggen. De bisschop heeft geantwoord dat dit eigenlijk voor hem (de minister) bedoeld was maar dat hij er niet was. En dat hij dit heeft gezegd om al de mensen die in het veld werken een hart onder de riem te steken want dat zij weten hoe scheef het zit. En dat hij altijd op zal komen voor deze mensen en als het goed is de minister dus ook. Hij heeft de minister gezegd dat hij volgend jaar steeds zijn mond open zal doen als er niks gaat veranderen. Als gevolg van dit alles hebben we nu een brief gekregen van de PMO dat ze volgend jaar hun uiterste best gaan doen om de financiële situatie van de ziekenhuizen te verbeteren. De bisschop heeft me beloofd volgend jaar hard voor de ziekenhuizen te knokken en met deze brief in de hand desnoods naar de president te gaan.

Dus ziet het er toch al weer een stuk zonniger uit dan 4 weken geleden. Ja, zo vlug veranderen zaken hier in Zambia. Ik hoop dat we ook voor onze HBC en ziekenhuizen een beter 2011 gaan krijgen.

Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen en een goed en gezond 2011,
Leon

PS: deze keer geen foto’s van beestjes en vogels maar van mooie Zambiaanse mensen.