Dagelijkse belevenissen.

Na alle emoties van vakantie en weer alleen leven is het nu eigenlijk gewoon werken wat ik hier doe. We zijn begonnen met de voorbereidingen van het Food Vouchers programma, hebben overeenstemming over het benodigde budget en wachten nu op de officiële overeenkomst en de eerste trainingen. Dat zal druk worden de komende tijd.
Het wordt ook druk met bezoekers, zowel voor mijn werk (Amerikaanse dokters begin juni en Nederlandse consultants eind juni) als voor mij zelf (vrienden en familie in juni tot en met oktober). Maar hier wonen en werken betekent dat je eigenlijk elke dag wel iets meemaakt dat apart is. Ik schrijf die dingen ook allemaal op in mijn dagboek. Uit dat dagboek deze keer een paar belevenissen van de laatste weken.:

Het wordt hier nu winter, dat wil zeggen geen regen meer, veel minder muggen en niet zo warm.’s Ochtends wat laaghangende wolken rond de heuvels (Chipata ligt op meer dan 1000 meter) die daarna oplossen, meestal gevolgd door een strakblauwe lucht met grote witte wolken erin. Het wordt dan tussen de 20 en 25 graden overdag. ’s Avonds koelt het wel af tot een graad of 10(wordt nog lager in juli), goed om te slapen. Twee weken geleden na mijn wekelijks diner met de Fathers stond Mr. Phiri, een van de guards van het bisdom, met een dikke jas aan, een muts op en handschoenen aan bij de poort. Hij vond het erg koud waarop ik (in t-shirt) zei dat ik het erg lekker weer vond. Hij antwoordde: “ But we have different bodies”.

In mijn achtertuin staat een grote bos bananen bomen. 10 dagen geleden zag ik dat er aan een van de twee grote trossen een paar bananen geel aan het worden waren. Ik heb toen Mr. Goma, mijn buurman, gevraagd of het nu tijd werd om de trossen eraf te halen. Hij kwam kijken en zei dat ik ze eraf moest laten halen en dan een paar dagen in een grote zak bewaren, dan waren ze wel goed. Ik heb de tuinman van het Bisdom gevraagd de trossen bananen er af te snijden. Toen ik bij mijn huis kwam had ik twee grote trossen bananen maar ook twee gekapte stammen. Omdat die trossen natuurlijk hoog zitten hadden ze de hele stam maar gekapt. Later zag ik bij andere bananen bomen in de buurt dat daar ook overal gekapte stammen lagen. Er groeit zo snel weer een nieuwe stam dat het blijkbaar niet de moeite loont om een ladder te zoeken om de trossen bananen te knippen. Overigens waren de bananen na een week in het donker bewaren heerlijk, een tros gegeven aan de Nederlandse studenten en de andere verdeeld onder mijn buren.

Vorige week vrijdag mijn tweemaandelijks bezoek aan Minga Mission Hospital en het St. Francis Hospital. Ik heb de drie Nederlandse studentes verpleegkunde meegenomen plus Toos en Arie, de ouders van een van hen. Na de gebruikelijke warme ontvangst en mijn gesprek met Sr. Asperanza kregen we een tour door het ziekenhuis. Er waren veel verpleegkundigen ziek en ook heel veel patiënten, bijna allemaal malaria. Op de kinderafdeling lagen 65 kinderen opgenomen op 32 bedden, dus met twee in een bed. Bovendien waren alle moeders erbij natuurlijk, dus helemaal overvol. Dokter Lena en Sr. Marie- Paul, de medical licentiate, deden net de ronde en hadden hun handen vol (geen tijd om te lunchen met ons!). Daarna naar de verloskamers waar Toos als enige naar binnen mocht omdat er een dame aan het bevallen was. Vervolgens naar de maternity afdeling, (soms veel te) jonge moeders met pasgeboren kleintjes. Er waren 5 jonge moeders met allemaal een pasgeboren meisje. De dames waren helemaal vertederd, zeker toen ze er een paar vast mochten houden. Van een van de baby’s was de hele familie aanwezig, inclusief de oma naar wie het meisje Juliet genoemd was. Dat werd direct veranderd in Toos. Dus nu is er een heel klein Zambiaans meisje dat Toos Zulu of Toos Ndjohvu heet. In het St. Francis waren ze vooral onder de indruk van de couveuses waarin naast hele kleine Zambiaanse kindjes ook kakkerlakken verbleven.

Ik zat zondag lekker in de zon achter mijn huis te lezen toen mijn oog ineens viel op een donker stuk hout, een afgebroken tak die tussen twee dode bomen lag. De zon scheen erop, het glom en het ene einde leek op de kop van een slang. Ik besteedde er verder geen aandacht meer aan en ging even later mijn fototoestel pakken omdat er een mooie vlinder mijn tuin inkwam. Toen ik uit mijn huis kwam met fototoestel was de vlinder verdwenen maar “het stuk hout” ook. Was dus echt een slang, mogelijk een Black Mambo, de giftigste slang van Zambia. Ik hoop dat hij nog terugkomt want ik wil hem graag op de foto.

Zo maak ik elke dag wel iets mee dat in Nederland niet mogelijk zou zijn. Naast het plezier in mijn werk blijft dat leuk om mee te maken. En door het opschrijven denk ik na over de verschillen en overeenkomsten tussen Zambia en Nederland en tussen Zambianen en Nederlanders. Dat leert je wel te relativeren.
Genoeg voor deze keer, ik hoop voor jullie dat het vlug echt lente wordt in Nederland.
Hartelijke groeten,
Leon