Een gewone werkweek

Vorige week heb ik een gewone werkweek gehad die inspannend was door de omstandigheden. Hoofdmoot van deze week was een bezoek aan de twee ziekenhuizen in het Noorden.
Op maandag heb ik alle gesprekken daar voorbereid. De belangrijkste onderwerpen waren de rapportage aan Cordaid (steunt de ziekenhuizen financieel), het opstellen van een programma voor scholarships en het management development programma van Moving Management Foundation.

Op dinsdagmorgen ben ik om 8 uur met een andere auto dan die van mezelf (hoger op de wielen en 4x4 indien nodig) vertrokken naar Kanyanga Zonal Health Center. Dat ligt 50 km ten noorden van Lundazi en de weg naar Lundazi is de slechtste van Zambia. Ik ben er eind november geweest toen het nog droge tijd was. Nu had het de hele nacht gegoten met als gevolg dat alle potholes op de weg naar Lundazi vol stonden met water zodat je de diepte niet kon zien, de zijkanten van de weg (waarop je die slechte 100 km meer dan de helft moet rijden) ook allemaal scheuren hadden en bovendien erg glad waren. De weg van Lundazi naar Kanyanga hoort een behoorlijke dirtroad te zijn maar niet nu: flinke gaten en alleen maar modder dus ik voelde de achterkant van de auto steeds wegglijden. Het kostte me ruim 5 1/2 uur in totaal voor de 240 km en ik moest wel even bijkomen. Dat gaat daar wel vlug daar want ik word enorm verwend door de sisters: eerst een lekkere lunch, vervolgens thee met suikertaart als dessert. Daarna mijn gesprek gehad met Sr. Jacqueline (uit Canada, 70 jaar maar nog steeds in charge en ze wil wachten op een opvolger uit haar convent, duurt nog 5 jaar) en Sr. Virginia, de administrator, komt uit de Filippijnen. Daarna naar mijn visitors huisje met eigen badkamer/WC en keukentje in de achtertuin en eigen rondavel in een afgezet stuk van de tuin. ‘s Avonds uitgebreid diner met een soort mango/guave yoghurt na, allemaal zoet dus wel naar mijn smaak. De volgende ochtend om 6.45 uur ontbijt maar dat is niet zo erg als je al om 5.30 uur gewekt wordt omdat dan het eerste signaal voor de school (hard slaan op een deksel) klinkt.

De terugweg woensdagmorgen ging iets beter want het had niet veel geregend die nacht. Buiten Lundazi stonden drie Amerikaanse meisjes te liften die ik toch maar meegenomen heb ondanks dat ik niet verder dan Lumezi Hospital zou gaan, zo’n 40 km.. Het waren twee Peace Corps volunteers en de zus van een van hen. De Peace Corps volunteers zitten allebei in een dorpje op zo’n 15 km van Lundazi, niet bij elkaar overigens. Er zijn er een stuk of zes daar, ze leven bij een Zambiaanse familie en hebben alleen een fiets om naar Lundazi te gaan. Echt op het platteland dus, ze proberen de bevolking te helpen visvijvers en zo te maken. Ze moeten twee jaar blijven, korter mag niet. Ze hadden overigens geluk want ik stopte om in Lumezi naar het ziekenhuis te gaan. Maar een half uur later zat ik al weer op de weg: er was maar één sister, de rest was onderweg naar Chipata om de volgende dag naar een begrafenis van een Father in Lilongwe, Malawi te gaan(kwam uit Malawi maar was uitgeleend aan Chipata Diocese). Dus konden de dames mee naar Chipata en heb ik de sister-in-charge Sr. Mbaga ‘s middags hier gesproken.
’s Avonds ben ik zoals elke woensdagavond gaan eten bij de Fathers in het Fathershouse.

De rest van de week heb ik voornamelijk besteed aan het uitwerken van alles wat we besproken hadden. Ik kan hopelijk deze week mijn rapporten naar Cordaid in Nederland sturen, zowel wat betreft de 2009 rapportage over het P4P programma als het voorstel voor de Scholarships die we kunnen gaan starten. Ook heb ik een opzet gemaakt voor mijn budget 2010 nu ik weet wat we gaan doen. Ten slotte ben ik begonnen aan de aanvraag bij NCDO voor financiële ondersteuning van het Management Development Program voor de sisters-in-charge en hun staf en voor het St. Francis Hospital . Dit waren dus twee dagen op kantoor.
Wat deze dagen wel vermoeiend maakte was dat we tot zaterdag elke ochtend en elke avond minstens twee uur geen stroom hadden. Met als bedenkelijk hoogtepunt donderdagavond toen ik om 21.15 uur kon gaan koken (en ik had Ajax willen zien vanaf 20 uur). Om de een of andere reden is het sinds zaterdag weer prima, geen uitval meer gehad. Maar omdat de schakelaar van mijn geiser het had begeven had ik ook geen warm water, kon dus pas in het weekend wassen en sindsdien regent het ongeveer. Ik heb nu maar een waslijn onder het dak van de veranda gespannen, mijn onderbroeken hingen al drie dagen buiten en waren nog niet droog.

Op vrijdagavond zijn we nog uit eten geweest met alle VSO volunteers hier, in Chefs Pride ons thuisrestaurant. Omdat afgelopen zaterdag de nieuwe groep volunteers in Lusaka aangekomen is gingen John en Betty (werken in Lundazi en zitten in het volunteers comité) daar naartoe. Ze stoppen dan eerst in Chipata voor een overnachting en dit is een mooie gelegenheid om elkaar allemaal weer te zien. Het is dan gezellig omdat je toch onder elkaar bent en meer kunt vertellen over je werk wat anders lastiger is, waar je je aan ergert en zo. Dat blijkt natuurlijk veel overeenkomsten te hebben, dus dat geeft wel steun. Er komen een stuk of drie nieuwe volunteers naar Chipata waarvan twee short term als ik het goed begrepen heb. Ook nieuw is de groep van 10 studenten van de Windesheim Hogeschool uit Zwolle die vrijdag in Lilongwe aankwam. Ik kwam ze zaterdag allemaal in de Shoprite tegen met hun docent Peter Lindhout, die al twintig jaar in Chipata komt en de vader van deze stage mogelijkheid is. Er zitten drie studenten verpleegkunde bij die me van de week zijn komen opzoeken om te overleggen hoe ze verder gaan met de projecten van de vorige groep.
Verder een rustig weekend gehad, veel gelezen in het eerste boek van Barack Obama over zijn jeugd. Ik wilde voor de tweede keer gaan golfen maar het was te slecht weer. Ik ben wel naar het stuwmeer geweest of naar de Dam, zoals ze dat hier noemen. Ik hoopte wat watervogels te zien maar slecht een oeverlopertje ontdekt. Wel heel veel insecten vooral sprinkhanen in de mooiste kleuren (zie je alleen als ze vliegen), vlinders en rare vliegen. Dus weer wat leuke foto’s gemaakt net als van het dansen van de Ngoni’s (iedere zaterdagmiddag in de stad naast de Barclays bank) en van de familie Little Sparrowhawk (sperwer?) die boven het maïsveld voor mijn huis leren vliegen (drie jongen plus ouders). Op zondag bracht Yvonne me een cadeautje, acht lichtblauwe kleedjes voor op mijn stoelen en een grotere voor mijn tafeltje, allemaal met geborduurd bloemenmandje erop. Het lijkt nu wel veel op de parishes waar ik geweest ben maar het staat leuk.

Zo ziet een week van mij er dus uit in Zambia. Ik ben veel op stap en grotendeels mijn eigen baas wat me prima bevalt. Aanstaande zaterdag is het Nc’wala, een feest van de Ngoni waar de big chiefs de eerste suikerriet, maïskolf en fruit plechtig nuttigen en dan ook nog een stier doden. Dit moet gepaard gaan met heel veel mensen, heel veel dansen en heel veel bier en dat alles in een klein dorpje op 25 km van hier. Ik ga proberen daar naartoe te gaan, de baas van mijn VSO collega Sara had het al bij het induction programma in Lusaka hierover omdat hij in het organisatie comité zit. Anders kan ik met de studenten mee, die worden ook gebracht, heb ik gehoord. Misschien weer leuke foto’s voor de volgende keer.

Hartelijke groeten,
Leon