Hollen en stilstaan

Nu Ella al weer een paar weken terug in Nederland is heb ik mijn ritme om hier alleen te leven en te werken weer te pakken. Het kostte wel wat moeite omdat wij drie fantastische weken hebben gehad. Het was, zoals ik wel gedacht had, moeilijker dan uit Nederland weggaan en hier starten.
Maar er gebeuren hier opmerkelijke dingen waarvan ik wel wat wil vertellen. Ik heb al eens wat geschreven over de verschillen tussen Zambia en Nederland maar dat geldt dus ook voor hier werken, het is hollen of stilstaan en soms beide tegelijk:

Drie weken geleden reed er op vrijdag rond lunchtijd een grote auto wat doelloos heen en weer tussen de kantoren van het bisdom (gesloten dan)en het Fathershouse. Ik liep daar toevallig en vroeg of ik misschien kon helpen. Het bleken mensen van 2 NGO’s te zijn die iemand van het bisdom zochten om die middag naar een bijeenkomst te komen over een nieuw project over Food Security in Chipata. Nou is dat iets dat wij met onze HBC (thuiszorg) ook willen bevorderen dus ik wilde wel komen. Die middag hoorde ik samen met een stuk of 6 vertegenwoordigers van andere organisaties dat er een project komt om 8000 Food Vouchers per maand uit te delen aan behoeftige families in het district Chipata, onderdeel van een groter plan voor heel Zambia. Die vouchers kunnen dan bij bepaalde winkels hier omgeruild worden tegen voedselpakketten. Ze zochten een lokale organisatie voor de implementatie van het hele project(uitdelen vouchers, controleren of het de goede families zijn, controle van de winkels, meten van het effect voor die families etc.) De Food Vouchers zijn in de vorm van kraskaarten waarop nummers staan die dan doorgebeld moeten worden naar een website waar een computer de gegevens controleert. Een leuk en innovatief project met hulp voor families met ondervoede kinderen of iemand die aan TB of HIV/AIDS lijdt. Ik voelde er wel wat voor een gooi naar dit programma te doen met gebruikmaking van de bestaande organisatie van onze HBC, vooral ook omdat er geen financiering van de HBC meer is sinds het grote project waaraan wij meededen 1 maart gestopt is. Maar aan het eind zei de meneer, die het programma uitlegde, dat we wel maandagmorgen om 9 uur onze aanvraag inclusief begroting klaar moesten hebben en dat het programma ook eigenlijk op die dag moest beginnen. Ik heb toen gezegd dat dat voor mij onmogelijk was omdat de Fathers in het weekend moeten werken, de Mis doen en zo. Daarop kregen we een week voor het voorstel plus alle andere benodigde documentatie over je organisatie. We hebben daar hard aan gewerkt en de vrijdag daarop alles ingediend. Daarna hebben we bijna twee weken niets gehoord tot ik afgelopen week woensdagavond laat gebeld werd dat wij nummer 1 geworden zijn en dit programma kunnen gaan uitvoeren mits we door de controle van onze financiële huishouding zouden komen. Daarvoor kwam een accountant van een van de twee NGO’s de dag erop uit Lusaka, heeft de hele dag bij onze financiële afdeling doorgebracht en zijn advies uitgebracht. Nu wachten we op zijn oordeel en hopen dan te kunnen starten, wordt hard werken maar leuk en spannend.

Als je uitrekent om hoeveel geld dit gaat (omgerekend bijna 1 miljoen euro voor de rest van 2010) is het jammer dat het allemaal zo halsoverkop moet. Je loopt dan natuurlijk het risico toch niet de juiste organisatie voor implementatie te krijgen. Ik denk niet dat het Bisdom een aanvraag had ingediend als ik hier nu niet geweest was, nog afgezien van de toevallige ontmoeting die vrijdagmiddag. En dit gebeurt hier wel vaker, meetings worden uitgeschreven voor de volgende dag of als je geluk hebt hoor je op vrijdag eind van de middag en niet pas in het weekend dat je de maandag erop in Lusaka wordt verwacht (7 uur rijden). En zelfs de gezondheidzorgorganisatie van de gezamenlijke kerken vroeg in een advertentie in de krant voor een heel groot programma ter bestrijding van HIV/AIDS om plannen binnen een week, waarbij je wel alles wat je aan documentatie over je eigen organisatie kunt verzinnen mee moest sturen. Wij hoefden gelukkig niet want voor de bisdommen was er al een gezamenlijke aanvraag ingediend maar anders was dat ons beslist niet gelukt. En o ja, de advertentie was eind april en het programma loopt van 1 januari 2010 tot 31 december 2011. Al het geld voor deze projecten komt van regeringen uit Europa, USA, Japan etc en particuliere donors, oftewel jullie hebben daar ook aan meebetaald.

Ook bij de gerechtelijke macht is het hollen en stilstaan. Vorige week was de rechtszaak tegen de twee mannen die ingebroken hadden bij mij. Ik moest met alle spullen die ze gestolen hadden als bewijsmateriaal naar het gerechtshof. Helaas bleek de eerste dag na ruim 1½ uur wachten dat de rechter er niet was dus of ik de volgende dag maar terug wilde komen, met mijn matrassen, dekens, lakens etc.. Toen was hij er wel, al begonnen we pas na tienen terwijl 9 uur de aanvangstijd moest zijn. Eerst was er de uitspraak tegen een man die een meisje verkracht had, duurde ruim drie kwartier omdat de rechtszaak in het Engels is maar alles zin voor zin door een beëdigd vertaler in het Nyanja vertaald wordt. Daarna onze rechtszaak waarin de ene verdachte na het voorlezen van de aanklacht direct bekende. Hij werd daarna door de rechter nog wat ondervraagd om duidelijk te maken wat hij allemaal bekende en vervolgens tot 3 jaar gevangenisstraf veroordeeld. Dit alles binnen een kwartier. De andere man ontkende en dus moesten alle getuigen gehoord worden, de bewoner van het huis (ik dus) voorop. Ik moest precies vertellen wat we meegemaakt hadden waarbij de rechter alles zelf opschreef (geen secretaris aanwezig) en natuurlijk alles in het Nyanja vertaald moest worden. Ik moest ook alle gestolen zaken een voor een laten zien aan de rechter en zeggen dat ze echt van mij waren. Omdat na mij ook de meneer van de burgerwacht die de dieven gepakt had en de politieagent die ze gearresteerd had hetzelfde moesten doen (inclusief tonen van het bewijsmateriaal) duurde dit bijna 2 ½ uur. Toen was het dik na enen en werd de zaak verdaagd tot 14 mei. Ik hoef dan gelukkig niet meer te komen.

Het voelt soms erg tegenstrijdig, die twee verschillende tempo’s hier in Zambia. Van Fr. Msipu moest ik 7 maanden geleden als eerste woorden na de begroeting “pangono, pangono” leren (kalmpjes aan), want daar moest ik maar aan wennen in Zambia. En dan zie je dat je bij zaken als grote projecten gevraagd wordt om binnen een paar dagen dingen te doen waar je in Nederland weken of maanden voor zou krijgen. Maar goed, als het dan lukt zoals bij het Food Vouchers programma is het wel extra leuk. En de effecten van deze programma’s zijn natuurlijk heel goed voor de bevolking van Zambia. Ik heb maar een Mosi (Zambiaans bier)extra gedronken.
Ter compensatie van het weer lange verhaal nog wat foto’s van onze vakantie!

Hartelijke groeten,
Leon