Moeilijke tijden.

De weken sinds mijn laatste stukje zijn met afstand de moeilijkste van mijn verblijf in Zambia geweest. Dit kwam zowel door gebeurtenissen in Nederland als in Afrika.
Om te beginnen in Nederland: de toestand van onze twee vriendinnen die ernstig ziek zijn verslechterde de afgelopen weken dramatisch. Afgelopen zondag is onze vriendin Cuny overleden. Zij is onze oudste vriendin, Ella en Cuny zaten in 1970 in dezelfde opleidingsgroep voor verpleegkundige in Nijmegen. Zij was bij ons de gehele spannende nacht van de geboorte van Lieke en is de peettante van Mark. Ik ben blij dat ze geen pijn meer hoeft te lijden maar ik ben erg verdrietig om haar veel te vroege overlijden en denk veel aan haar en aan Wim.

Ook in Afrika ging het niet allemaal zoals gewenst. Na Anjo en Yvonne kwamen Mark en Hilde op bezoek. Dat was op voorhand al wel spannend omdat Hilde nog steeds aan het herstellen is van een ongeluk vorig jaar. Het was afwachten hoe ze de reis zou verdragen. Dat ging het laatste stuk van Nairobi naar Lilongwe niet goed en ze kwam erg ziek uit het vliegtuig. Het duurde een paar dagen voordat ze daar met hulp van pillen en ORS weer beter van was. Aan het eind van de week hebben ze besloten de geplande vakantie door te zetten en zijn via Nairobi naar Tanzania gegaan om de Serengeti te bezoeken. Daar werd Mark ziek, waarschijnlijk malaria gevolgd door een gastro-enteritis. Hij kon geen medicijnen meer binnenhouden en moest naar Arusha gevlogen worden om daar opgenomen te worden in een ziekenhuis. Vorige week maandag ben ik hals over kop daarheen gevlogen. Het ging toen gelukkig al wel beter maar het betekende wel het einde van hun vakantie. Na het ontslag uit het ziekenhuis hebben we nog een paar dagen in een hotel doorgebracht voordat we op zaterdagmorgen samen naar Nairobi zijn gevlogen. Daar heb ik Mark en Hilde op het vliegtuig naar Amsterdam gezet en ben zelf teruggevlogen naar Lilongwe en vandaar naar Chipata gereden.
Want daar was Lieke, die net twee dagen bij mij was toen ik naar Tanzania moest gaan. Ze heeft de hele week bij Rosie, een van mijn VSO collega’s, doorgebracht en eigenlijk een hele leuke week gehad met allerlei bezoeken in Chipata (werk van mijn collega’s, een school etc.). Maar ons plan om samen naar twee van de ziekenhuizen te gaan viel in het water, we zijn vandaag samen naar Muzeyi gegaan, het kleinste ziekenhuisje.

Bij al deze ellende waren er gelukkig ook positieve punten. VSO Zambia was geweldig. Nadat ik op zondagochtend voor 9 uur via het noodnummer aan Frieda, onze VSO directeur, uitgelegd had dat ik zo snel mogelijk naar Arusha moest begonnen ze direct mijn tickets te regelen. Voor 13 uur had ik ze op mijn mail, met dank aan Glenda, een van de programma managers. Doordat Mark en Hilde eerder thuis waren dan verwacht konden ze met Ella mee naar de begrafenis van Cuny. En ik was blij dat Lieke bij me was toen we hoorden dat Mark zo ziek was. Ik ben in een paar weken tijd drie keer naar het South Luangwa game park geweest. Naast de bezoeken met Mark en Hilde en met Lieke heb ik ook mijn buurkinderen en mijn vriendin Yvonne een dagje meegenomen. Zoals zoveel inwoners van Chipata zijn ze nog nooit in South Luangwa geweest (autorit van 2,5 uur) en hebben nog nooit een olifant gezien. Nu dus wel, en op de terugweg in mijn auto zaten ze een zelfgemaakt lied te zingen waarvan de strekking was: “dank je wel Leon, dit hebben we altijd gewild”.
Ten slotte, de aanleiding van de reis naar Tanzania was niet leuk maar ik heb wel noodgedwongen een nacht in een duur hotel in Nairobi doorgebracht op kosten van Kenia Airways (de vlucht naar Kilimanjaro Airport bleek overboekt) en heb van dichtbij Mount Kilimanjaro gezien.
Van al deze gebeurtenissen toch maar wat mooie foto’s bij dit stuk. Ik probeer nu weer de draad van “normaal werken” op te pakken en met Lieke nog een paar leuke dagen te hebben voordat ze aanstaande maandag doorvliegt naar Zuid Afrika.
Tot de volgende keer,

Leon